‘Misschien moet je je eens laten testen op autisme.’ Die uitspraak van mijn collega zorgde in eerste instantie voor een enorme lachbui, vervolgens voor keiharde ontkenning, waarna ik toch nieuwsgierig werd. Autisme, dat had ik zéker niet. Welnee, beaamden ook mijn vrienden, hoe komt hij daar nou bij?
Mijn nieuwsgierigheid zorgde ervoor dat ik Google ging raadplegen. Want wat wist ik nou eigenlijk van autisme? Ik was geen nerd, ik had geen obsessies (dacht ik) en ik kon goed communiceren (dacht ik). Sterker nog, communicatie is mijn vak. Het bleef knagen. Toch maar eens een testje doen. En nog maar een testje en nog een. Na drie testen werd ik toch wat ongerust: bij alle drie een hoge score was wellicht wat veel. De symptomen nog maar eens lezen. Nee, dat heb ik niet, maar dat weer wel en dat ook...
Mijn psycholoog reageerde zoals alle anderen in mijn omgeving: ‘Nee hoor, autisme heb jij niet. Jij bent best empathisch.’ Gelukkig was ik eigenwijs en maakte een afspraak bij Annelies Spek. Een aantal weken later was het officieel: ik had Asperger. We hebben het op de terugweg gevierd met taart en ik ben lange tijd in een feeststemming gebleven. Wat was ik blij met dat etiket. Wat heerlijk om in dat hokje geduwd te worden.
Al vanaf mijn achttiende kreeg ik verschillende diagnoses, van depressie tot angststoornis en van agorafobie tot rouwstagnatie. Tientallen jaren kwam ik met regelmaat weer bij mijn psycholoog terecht en geen enkele therapie hielp. Er dan achter komen dat je geen pleinvrees hebt, geen depressie of angststoornis, is zo ontzettend fijn.
De reacties uit mijn omgeving waren echter het verrassendst: ‘Dat verbaast me niks.’ ‘Oh, dat verklaart wel veel.’
Huh? Ik was toch zo ‘normaal’? Ik had het toch zéker niet?
Nou, nu ik erover begon... Ik was best bot. Vaak ook tactloos. Ik wilde nooit aangeraakt worden en een knuffel beantwoordde ik nooit. En ik kon me behoorlijk verliezen in iets. Ik had geen oog voor hun gevoelens. Ik kwam nooit op feestjes en vierde ook mijn eigen verjaardag niet. Uitgaan vond ik nooit leuk. Ja, eigenlijk, nu je het zegt... het is wel logisch dat je autisme hebt.
De dag van mijn diagnose, nu vijf jaar geleden, is mijn echte geboortedag. Vanaf die dag was ik echt gelukkig. Goed, ik had beperkingen, maar ik wist waarom en ook hoe ermee om te gaan. Alles viel op zijn plek. En hoewel ik soms best worstel met bepaalde dingen, ben ik nog nooit zo gelukkig geweest als nu. ASS, daar word je blij van!
Reactie schrijven